Gminna Biblioteka Publiczna

Zło, którego się dopuszczają, niewiele różni się od krwawych zbrodni. Wywołuje cierpienie, bezpowrotnie łamie ludzkie życie. Jednak w oszustach jest też coś, co nas intryguje, przyciąga jak magnes. To właśnie bezwzględnego, ale i doskonałego w swoim fachu oszusta - Daniela Skalskiego - zdecydowała się opisać Katarzyna Bonda w swojej najnowszej powieści "Miłość czyni dobrym". Mężczyzna bez najmniejszych skrupułów manipuluje każdym, kto stanie na jego drodze. Począwszy od zakochanych w nim kobiet, po specjalistów od finansów.Daniel Skalski marzy o zdobyciu naprawdę dużych pieniędzy i życiu w luksusie. W poszukiwaniu łatwego zarobku schodzi na drogę przestępczą, zostaje bezwzględnym oszustem. Odtąd jego codzienność to nakręcająca się spirala kłamstw i intryg, które zniszczą niejedno życie.Pierwszą ofiarą oszusta jest zauroczona nim Gabrysia - pracownica banku. To ona zdradza Skalskiemu, że czeki są weryfikowane tylko raz na pół roku. Dzięki niej Daniel poznaje także słabe elementy zabezpieczania papierów wartościowych. Skalski najpierw okrada przedstawicieli firm handlowych w Polsce, a potem rozpoczyna działania na skalę międzynarodową, obracając milionami dolarów. Przenosi się do Londynu, gdzie konsekwentnie buduje swoją markę finansisty i maklera od funduszy hedgingowych. W otoczeniu Skalskiego, który zaczyna przedstawiać się jako spadkobierca rodziny Hochbergów, pojawiają się liczni oszuści i fałszerze. Wraz z nimi i przeciwko nim Daniel konstruuje kilka przemyślnych intryg, które jeszcze pomnażają jego zasoby.

Autorka przegląda się W Polsce - tej dawnej i tej obecnej, tworząc fascynujący obraz naszych narodowych cech, udręk, zgryzot, wzlotów i euforii.
Pobyty bohaterki książki w innych krajach, najpierw we Włoszech, a potem w Brazylii, stają się okazją do zadawania pytań o własną tożsamość, o polskość i o to, czym tak naprawdę jest przynależność do narodu.
Obczyzno moja to debiutancka powieść Elizy Piotrowskiej dla dorosłych.
Miejscami zabawna, miejscami gorzka, błyskotliwa opowieść o uwikłaniu, klaustrofobii i wolności.

"Rzymianin wywodził się z innego kręgu kulturowego. Był to krąg igrzysk, hellenistycznego zbytku i wiecznej uciechy. A ja pochodziłam z padołu smutku, biedy i śniegu. Nasi przodkowie nie mieli ze sobą nic wspólnego. Gdy moi wysmarowani dziegciem polowali na niedźwiedzie, jego wylegiwali się na pozłacanych tricliniach i spijali chłodzące sorbety.
Gdy moi budowali szałasy, jego stawiali akwedukty, gdy moi pilnowali ognia, opędzając się od dzikich zwierząt, jego włączali centralne i szli spać.
Reprezentowaliśmy dwie różne tradycje. Ja - tradycję zgryzoty, on - tradycję beztroski."
Fragment książki

"Chcę odnaleźć trzy plemiona ludożerców, a także członków innych 51 dzikich plemion, które zaginęły bez wieści ponad 60 lat temu." - to zdanie, wypowiedziane przez Raymonda Maufraisa, drukowało wiele czasopism opisujących jego fascynującą i zarazem przerażającą przygodę. W wieku dziewiętnastu lat wyruszył w głąb brazylijskiej puszczy, biorąc udział w wyprawie, której celem było poznanie życia i obyczajów pierwotnych szczepów indiańskich z Mato Grosso.Trzy lata później samotnie podjął się niezwykle ryzykownego zadania. Chciał przedostać się przez dżunglę Gujany do masywu górskiego Tumuc-Humac. Ślad po nim zaginął. Nad brzegiem rzeki Tamouri znaleziono opuszczony biwak i dziennik Raymonda, który, wraz z przejmującą relacją autora z podróży do Mato Grosso, został wydany pod tytułem Zielone piekło.